What a week this would be... Newsletters, rehearsals, and photographs.
MOnday and Tuesday for making the homework for our photography class.
Tuesday to would be the start of our rehearsals.
Wednesday is for making the second newsletter.
What a week this would be... Tired mind from helping out in making concepts.
Tired eyes from shooting some photographs. Tired body from the rehearsals.
What a week this would be... I hope that next week won't be as hectic as this week. I hope that the Monday and tuesday won't be so tiring as this week's Monday and Tuesday. I hope that the Wednesday to Saturday won't be as strenous as this week's Wednesday to Saturday.
What a week this would be... And I hope that there could be a better week that I would see. :)
Everything Comes in Three's
Monday, November 20, 2006
Wednesday, November 15, 2006
D Ark
From the dark i came and from the dark i still go. I am awake but my soul lingers asleep. I spend my day under the scorching heat of the sunlight but i still feel he cold mist of the dark. I lived normally today and i did what i have to do. I have talked to the persons that I thought I should have talked to. I saw the light in them but do I see mine?
The sun stood straight and gave me more of his great heat and so I hid inside an old structure. and again i find myself around the arms of darkness. Chills surrounded my body, my knees shivered and my hair stood. I was at lost for words for a few hours. I stayed longer in this bitter sweet embrace of a creature, until I can move a bit.
The sun now sat down to give space for the afternoon breeze and I took the chance to walk to another place. I know where to go but still lost for footsteps. My two eyes are guiding me towards things I don't see as one but many. Slowly my heart beats faster and i feel the adrenalin run throughout my veins.
Now the sun is asleep and the moon is standing where the sun was. I started to go back to where i should be. In the middle of that journey I tried to rest for a while, and as I was resting, I felt the arms of darkness crawling slowly to my shoulders. And now i can feel him breathing near my ears, trying to whisper something. I cut my rest short and I ran fast to my humble abode thinking that i would be away from his clutches.
I went straight to my room, the place where all would feel safe. I felt safe but still hauted by something. I felt tired but energy still rushed through my body. my spirit wanted to rest but my body wanted to move. Now in my room i stared above and there I saw light but together with the dark. I surrendered to this for I came from the dark and now I accept that i have no choice, in his bitter sweet arms I will be.
Ebony
From the dark i came and from the dark i still go. I am awake but my soul lingers asleep. I spend my day under the scorching heat of the sunlight but i still feel he cold mist of the dark. I lived normally today and i did what i have to do. I have talked to the persons that I thought I should have talked to. I saw the light in them but do I see mine?
The sun stood straight and gave me more of his great heat and so I hid inside an old structure. and again i find myself around the arms of darkness. Chills surrounded my body, my knees shivered and my hair stood. I was at lost for words for a few hours. I stayed longer in this bitter sweet embrace of a creature, until I can move a bit.
The sun now sat down to give space for the afternoon breeze and I took the chance to walk to another place. I know where to go but still lost for footsteps. My two eyes are guiding me towards things I don't see as one but many. Slowly my heart beats faster and i feel the adrenalin run throughout my veins.
Now the sun is asleep and the moon is standing where the sun was. I started to go back to where i should be. In the middle of that journey I tried to rest for a while, and as I was resting, I felt the arms of darkness crawling slowly to my shoulders. And now i can feel him breathing near my ears, trying to whisper something. I cut my rest short and I ran fast to my humble abode thinking that i would be away from his clutches.
I went straight to my room, the place where all would feel safe. I felt safe but still hauted by something. I felt tired but energy still rushed through my body. my spirit wanted to rest but my body wanted to move. Now in my room i stared above and there I saw light but together with the dark. I surrendered to this for I came from the dark and now I accept that i have no choice, in his bitter sweet arms I will be.
Thursday, July 20, 2006
Buhay pa… salamat sa Diyos!!!
Naniniwala ba kayo na lahat tayo dito sa mundo ay mayroong E.S.P. o Extra Sensory Perception? Naniniwala din ba kayo na itong bagay na ito ay makakatulong ‘di lamang sa iba pati na din sa sarili natin sa mga pagkakataong kailangan natin ito. Ako ay isa sa mga taong nainiwala dahil ako ay isang taong napagkalooban ng ganitong bagay.
Bata pa lamang ako ay napansin ko na ang kakaibang bagay na ito, hanggang sa lumaki ako at umabot ng antas sa mataas na paaralan, itinago ko ang bagay na ito. Nang ako ay umapak sa kolehiyo, nakakilala ako ng mga kautulad ko, ngunit sila ay nailagay na nila sa ayos ang kanilang mga “kapangyarihan” kung maaari ko itong tawaging ganoon. Natulungan nila ako na tanggapin ang katotohanan at ano ba naman ang mawawala sa’kin kung iisipin ko na ito ay kasama sa buhay na ipinahiram ng Diyos sa’kin. Pero syempre, sabi nga sa Spiderman, “with great powers, comes great responsibilities.”
Ginawa ko ang lahat upang matutunan ko ang mga kaya kong gawin at kayang itulong sa’kin ng mga “bantay” ko. nagsiyasat ako tungkol sa kung anong uri ang mayroon ako at nagkaroon din ako ng ilang karanasan. Hindi ko lubusang akalain na matutulungan ako ng kakaibang regalo mula sa banal na Poon. At ito ang kwento kung bakit at paano…
…Kailan lang naman ito nangyari. Lahat ay nangyari noong Martes, ika- 18 ng hulyo, bandang alas-tres y media hanggang alas- kwatro pasado ng hapon. Sisimulan ko mula noong na sa loob ako ng klase ko nang biglaan akong nagkaroon ng isang tinatawag na “déjà vu”, at doon pa lamang ay alam ko na na may mangyayaring kakaiba. Lumabas na ako ng aming unibersidad. Habang naglalakad ako papuntang sakayan ng jeep ay naramdaman ko na may mga sumusunod sa akin. Kaya nilingon ko at minatyagan ang aking paligid, maliban sa mga kasabay kong mga sibilyan ay may tatlong mga lalaking mukhang papatay ang nasa likuran ko na may tamang distansya lamang para makabwelo. Sa kabilang banda ng daan ay may apat pa na tila kasama din ng tatlo. Tumuloy ako sa aking paglalakad, at biglaang may sumitsit sa akin at sinabing, “hoy ikaw! Halika dito.” Ako ay nagtaka at lumingon sa aking likuran upang siguraduhin kung ako o hindi. At ako nga! Ako nga ang kanyang tinatawag, nagduda ako na baka pakana lamang ito ng mga masasamang loob, pero biglaan kong naramdaman ang tinatawag nating “intuition” at narinig ang boses ng aking mga “bantay” na naguudyok sa akin na sige lang sama lang. Nilapitan ko ang manong at sinabi kong, “kamusta na po?” sumagot siya ng, “ayos naman, grabe ang inilaki mo. Kamusta na ang daddy mo?” mga ganyang linya. Mga linyang sasabihin ng isang kakilala mo na matagal ka ng hindi naikita, pero hindi ko talaga siya makilala at tinanong ko ang kanyang pangalan, sabi niya ang pangalan niya ay Ramon.
Hanggang sa niyaya niya ako na kunin ang isang bagay sa bahay niya at syempre upang magawa ito kailangan naming sumakay ng pedicab, sumama ba ako o hindi? Mali kayo! Sumama ako, tanga ba? Hindi, nagduda ako pero andoon pa rin ang aking pakiramdam na ayos lang ang pagsama ko. umikot kami hanggang sa kibilang dako ng Recto. Sa loob ng pedicab kami ay naguusap na tila ba talagag magkakilala pero binibilog niya laman ang aking ulo at ako naman ay nakiki- “ride-on” lamang sa kanyang mga pinagsasabi hanggang sa huminto na kami nang nasabi kong, “akala o nga po isa kayo sa mga g**o dito, susuntukin ko na sana kayo sabay takbo.” Sumagot siya ng, “ah ganon ba? Ganyan ka ba magpasalamat sa taong nagligtas ng buhay mo? Kung sinuntok mo ako ay namatay ka na at kung hindi kita nadala dito napagtripan ka na nila.” at nang narinig ko ito lahat ng aking kutob at nabasa sa kulay ng kanyang aura ay tumama at ang mga duda ko ay nagkamali. “Prangka ako kung sa prangka, hindi talaga tayo magkakilala, napansin mo naman ata ang mga sumusunod sa’yo kanina. Ako ay isang senior ng frat dito, ito ang tattoo ko. nakulong ako noon dahil sa gulo. Nakursunadahan ka nila akala siguro nila intsik ka.” Sinabi niya ang mga ito habang may ngiti ngunit seryoso ang kanyang mood habang ipinakikita niya sa’kin ang kanyang tattoong agila. Napailing na lamang ako at sinabing, “gano’n po ba? Maraming salamat po, ano po ba talaga ang pangalan niyo? “Ramon, sige na sumakay ka na kaagad. At ‘wag na ‘wag ka na ulit makikipag-usap sa hindi mo kakilala maliban na lamang kung ako.”
Umalis ako nang walang panlalamig sa katawan o ni kaba man lang (oo maniwala man kayo o sa hindi), sa aking pagbibiyahe napaisip ako tungkol sa nangyari. Kung hindi ako nabiyayaan ng E.S.P ay hindi ko siguro nilapitan ang ibingay niyang tao upang tumulong sa akin na si mang Ramon. Dumiretso ako sa aking High School at pumunta sa chapel at nagpasalamat. Nagpasalamat sa kanyang ibinigay na tao at sixth sense, nagpasalamat na dahil pangapat na buhay ko na ito na ibinigay niya.
Ang mga naisip ko dahil sa nangyari: (1) “there is always a first time for everything”; (2) kung oras mo na oras mo na, kung hindi pa ay mabubuhay ka pa; (3) kailangan ko pang pangalagaan at ipagbuti ang isang sa aking mga kakayahan; (4) kapag may nangyaring hindi maganda ‘wag mataranta, datapwa’t ay nagrerelax kayo at iniintindi ang inyong duda at iba pang nararamdaman. At magtiwala sa Diyos at sa mga ibinigay Niya sa inyo.
Salamat sa pagbabasa nito… nawa’y makuha niyo ang moral lesson dito
Naniniwala ba kayo na lahat tayo dito sa mundo ay mayroong E.S.P. o Extra Sensory Perception? Naniniwala din ba kayo na itong bagay na ito ay makakatulong ‘di lamang sa iba pati na din sa sarili natin sa mga pagkakataong kailangan natin ito. Ako ay isa sa mga taong nainiwala dahil ako ay isang taong napagkalooban ng ganitong bagay.
Bata pa lamang ako ay napansin ko na ang kakaibang bagay na ito, hanggang sa lumaki ako at umabot ng antas sa mataas na paaralan, itinago ko ang bagay na ito. Nang ako ay umapak sa kolehiyo, nakakilala ako ng mga kautulad ko, ngunit sila ay nailagay na nila sa ayos ang kanilang mga “kapangyarihan” kung maaari ko itong tawaging ganoon. Natulungan nila ako na tanggapin ang katotohanan at ano ba naman ang mawawala sa’kin kung iisipin ko na ito ay kasama sa buhay na ipinahiram ng Diyos sa’kin. Pero syempre, sabi nga sa Spiderman, “with great powers, comes great responsibilities.”
Ginawa ko ang lahat upang matutunan ko ang mga kaya kong gawin at kayang itulong sa’kin ng mga “bantay” ko. nagsiyasat ako tungkol sa kung anong uri ang mayroon ako at nagkaroon din ako ng ilang karanasan. Hindi ko lubusang akalain na matutulungan ako ng kakaibang regalo mula sa banal na Poon. At ito ang kwento kung bakit at paano…
…Kailan lang naman ito nangyari. Lahat ay nangyari noong Martes, ika- 18 ng hulyo, bandang alas-tres y media hanggang alas- kwatro pasado ng hapon. Sisimulan ko mula noong na sa loob ako ng klase ko nang biglaan akong nagkaroon ng isang tinatawag na “déjà vu”, at doon pa lamang ay alam ko na na may mangyayaring kakaiba. Lumabas na ako ng aming unibersidad. Habang naglalakad ako papuntang sakayan ng jeep ay naramdaman ko na may mga sumusunod sa akin. Kaya nilingon ko at minatyagan ang aking paligid, maliban sa mga kasabay kong mga sibilyan ay may tatlong mga lalaking mukhang papatay ang nasa likuran ko na may tamang distansya lamang para makabwelo. Sa kabilang banda ng daan ay may apat pa na tila kasama din ng tatlo. Tumuloy ako sa aking paglalakad, at biglaang may sumitsit sa akin at sinabing, “hoy ikaw! Halika dito.” Ako ay nagtaka at lumingon sa aking likuran upang siguraduhin kung ako o hindi. At ako nga! Ako nga ang kanyang tinatawag, nagduda ako na baka pakana lamang ito ng mga masasamang loob, pero biglaan kong naramdaman ang tinatawag nating “intuition” at narinig ang boses ng aking mga “bantay” na naguudyok sa akin na sige lang sama lang. Nilapitan ko ang manong at sinabi kong, “kamusta na po?” sumagot siya ng, “ayos naman, grabe ang inilaki mo. Kamusta na ang daddy mo?” mga ganyang linya. Mga linyang sasabihin ng isang kakilala mo na matagal ka ng hindi naikita, pero hindi ko talaga siya makilala at tinanong ko ang kanyang pangalan, sabi niya ang pangalan niya ay Ramon.
Hanggang sa niyaya niya ako na kunin ang isang bagay sa bahay niya at syempre upang magawa ito kailangan naming sumakay ng pedicab, sumama ba ako o hindi? Mali kayo! Sumama ako, tanga ba? Hindi, nagduda ako pero andoon pa rin ang aking pakiramdam na ayos lang ang pagsama ko. umikot kami hanggang sa kibilang dako ng Recto. Sa loob ng pedicab kami ay naguusap na tila ba talagag magkakilala pero binibilog niya laman ang aking ulo at ako naman ay nakiki- “ride-on” lamang sa kanyang mga pinagsasabi hanggang sa huminto na kami nang nasabi kong, “akala o nga po isa kayo sa mga g**o dito, susuntukin ko na sana kayo sabay takbo.” Sumagot siya ng, “ah ganon ba? Ganyan ka ba magpasalamat sa taong nagligtas ng buhay mo? Kung sinuntok mo ako ay namatay ka na at kung hindi kita nadala dito napagtripan ka na nila.” at nang narinig ko ito lahat ng aking kutob at nabasa sa kulay ng kanyang aura ay tumama at ang mga duda ko ay nagkamali. “Prangka ako kung sa prangka, hindi talaga tayo magkakilala, napansin mo naman ata ang mga sumusunod sa’yo kanina. Ako ay isang senior ng frat dito, ito ang tattoo ko. nakulong ako noon dahil sa gulo. Nakursunadahan ka nila akala siguro nila intsik ka.” Sinabi niya ang mga ito habang may ngiti ngunit seryoso ang kanyang mood habang ipinakikita niya sa’kin ang kanyang tattoong agila. Napailing na lamang ako at sinabing, “gano’n po ba? Maraming salamat po, ano po ba talaga ang pangalan niyo? “Ramon, sige na sumakay ka na kaagad. At ‘wag na ‘wag ka na ulit makikipag-usap sa hindi mo kakilala maliban na lamang kung ako.”
Umalis ako nang walang panlalamig sa katawan o ni kaba man lang (oo maniwala man kayo o sa hindi), sa aking pagbibiyahe napaisip ako tungkol sa nangyari. Kung hindi ako nabiyayaan ng E.S.P ay hindi ko siguro nilapitan ang ibingay niyang tao upang tumulong sa akin na si mang Ramon. Dumiretso ako sa aking High School at pumunta sa chapel at nagpasalamat. Nagpasalamat sa kanyang ibinigay na tao at sixth sense, nagpasalamat na dahil pangapat na buhay ko na ito na ibinigay niya.
Ang mga naisip ko dahil sa nangyari: (1) “there is always a first time for everything”; (2) kung oras mo na oras mo na, kung hindi pa ay mabubuhay ka pa; (3) kailangan ko pang pangalagaan at ipagbuti ang isang sa aking mga kakayahan; (4) kapag may nangyaring hindi maganda ‘wag mataranta, datapwa’t ay nagrerelax kayo at iniintindi ang inyong duda at iba pang nararamdaman. At magtiwala sa Diyos at sa mga ibinigay Niya sa inyo.
Salamat sa pagbabasa nito… nawa’y makuha niyo ang moral lesson dito
Monday, July 10, 2006
Respeto Lamang.
(unedited)
Sa panahon ngayon marami ang hindi nagsusulat sa wikang Filipino lal na sa tagalog. Pero sa mga nagsusulat sa wikang aking binanggit, hindi naman nangangahulugang kaya lang sila nagsusulat sa tagalog ay sa dahilang nahihirapan silang magingles.
May nabalitaan ako na may isang tao sa internet na nanggamit ng "layout" at patiistilo ng pagsusulat ng kanyang kinuhanan. Hindi lamang iyon, naglakas pa ng lob na ieksplika kung bakit siya nagsusulat sa tagalog. Ayon sa kanya, "mahirap kasi mag english kaya tagalog ako magsulat." Hindi pa doon natapos, may isa pang siyangtnangkang ipaliwanag na hindi naman siya ang gumawa. May isang litrato ng pagong na may dalang saging. Hindi siya ang gumawa ngunit tinanong siya kung bakit mayroong saging ang pagong at kanyang sinagot, "kasi dahil sa kwento ng matsing at pagong kaya may saging siya."
Paumanhin kung nabulgar k ng kauti ang kanyang nagawa. Kilala mo ang iyong sarili at sana matuto ka na sa malaking pagkakamaling iyong nagawa. Sana irespeto mo ang mga manunulat at mga pintor pati na din ang mga tao na naghahayag ng kanilang saloobin sa paraan na ginagawa nila. Hindi lang nila ginagawa iyong dahil sa nahihirapan sila na gawin ang isa pang bagay.
(unedited)
Sa panahon ngayon marami ang hindi nagsusulat sa wikang Filipino lal na sa tagalog. Pero sa mga nagsusulat sa wikang aking binanggit, hindi naman nangangahulugang kaya lang sila nagsusulat sa tagalog ay sa dahilang nahihirapan silang magingles.
May nabalitaan ako na may isang tao sa internet na nanggamit ng "layout" at patiistilo ng pagsusulat ng kanyang kinuhanan. Hindi lamang iyon, naglakas pa ng lob na ieksplika kung bakit siya nagsusulat sa tagalog. Ayon sa kanya, "mahirap kasi mag english kaya tagalog ako magsulat." Hindi pa doon natapos, may isa pang siyangtnangkang ipaliwanag na hindi naman siya ang gumawa. May isang litrato ng pagong na may dalang saging. Hindi siya ang gumawa ngunit tinanong siya kung bakit mayroong saging ang pagong at kanyang sinagot, "kasi dahil sa kwento ng matsing at pagong kaya may saging siya."
Paumanhin kung nabulgar k ng kauti ang kanyang nagawa. Kilala mo ang iyong sarili at sana matuto ka na sa malaking pagkakamaling iyong nagawa. Sana irespeto mo ang mga manunulat at mga pintor pati na din ang mga tao na naghahayag ng kanilang saloobin sa paraan na ginagawa nila. Hindi lang nila ginagawa iyong dahil sa nahihirapan sila na gawin ang isa pang bagay.
Sunday, February 19, 2006
Gusto ko matulog pero di ko magawa, na sa Diyos ang awa na sa tao ang gawa...
... Yeah! Pero paano naman ako matutulog kung nagday-off ang kasambahay namin at ako ang proksi. Hay hindi ko nga alam kung bakit antok na antok naman ako buong araw, eh piyesta pa naman sa bayan namin, tapos ganito pa ang mood ko ang labo talaga. Pero ayos lang ang linggo ko na ito ay masaya. Noong araw ng mga puso nag-date kami ni Cj at ng aking H.S. friend na si Joma(Joma mabuhay ka!), kumain sa Sbarro at naghanap kami ng magagarang head phones. HAPPY!! Ang wirdo na masaya ng araw ng mga puso ko ngayong taon na ito. Tapos sa eskwela pag-umaga ay nagmamadali sa kadahilanang mahuhuli na ako sa aking klase, ngunit pagdating ko doon ay wala din pala. Hay buhay anak tawa na lamang ako.
May report pa ako para bukas at sinaglitan ko lamang ang aking blog upang ilagay ang aking naiisip at isa sungitan ko pa ng kaunti si cj, (cj sorry) hindi ko naman sinasadya dahil lang sa napakahirapo maghanap at ayusin ng report ko para bukas. Sana happy pa din ang susunod na linggo. Sa mga nagbabasa salamat sa kaunting oras na inyong ginugol sa pagbasa nito. MAbuhay ka!
... Yeah! Pero paano naman ako matutulog kung nagday-off ang kasambahay namin at ako ang proksi. Hay hindi ko nga alam kung bakit antok na antok naman ako buong araw, eh piyesta pa naman sa bayan namin, tapos ganito pa ang mood ko ang labo talaga. Pero ayos lang ang linggo ko na ito ay masaya. Noong araw ng mga puso nag-date kami ni Cj at ng aking H.S. friend na si Joma(Joma mabuhay ka!), kumain sa Sbarro at naghanap kami ng magagarang head phones. HAPPY!! Ang wirdo na masaya ng araw ng mga puso ko ngayong taon na ito. Tapos sa eskwela pag-umaga ay nagmamadali sa kadahilanang mahuhuli na ako sa aking klase, ngunit pagdating ko doon ay wala din pala. Hay buhay anak tawa na lamang ako.
May report pa ako para bukas at sinaglitan ko lamang ang aking blog upang ilagay ang aking naiisip at isa sungitan ko pa ng kaunti si cj, (cj sorry) hindi ko naman sinasadya dahil lang sa napakahirapo maghanap at ayusin ng report ko para bukas. Sana happy pa din ang susunod na linggo. Sa mga nagbabasa salamat sa kaunting oras na inyong ginugol sa pagbasa nito. MAbuhay ka!
Friday, February 10, 2006
Ninanais ko ngunit parang unti-unting lumalayo...
Ang pagsulat ng aking mga naiisip at mga obserbasyon ay isang kinahiligang bagay ko na. Pero ngayon, tila ba isa itong ice cream sa ilalim ng araw na natutunaw sa bawat sinag na tumatama dito. May mga panahon na gusto ko magsulat ngunit ayaw ako tulungan ng mga salita at kahit mga ideya.
Para kaming mga magkakaibigan na nagkagalit-galit, at pati ibang mga nilalang sa aming paligid ay nadadamay na. Isa doon ay ang oras. Mga "oras" na ginusto ko gumawa ng isang magandang obra, ngunit walang lumamalabas. Minsan naman ay darating ang mga ideya at salita pero wala ako sa tamang lugar upang isulat ang mga ito. Nakakalungkot dahil nasa isang panahon ako na pinaka ayaw ko... At ito ang wala ako maisulat kahit GUSTO ko sa kadahilanan na hindi nagtutugma ang panahon, sitwasyon at emosyon ko.
Sadyang nakalulungkot dahil ang pakiramdam ay tila ba nilalamon ako ng isang kumunoy na aking kinahulugan na hindi ko sinsadya. Sa tingin ko lalo akong lulubog kung pipilitin ko lang ang gusto ko, kung ganito ang aking kalagayan gagawin ko ang dapat gawin ng isang tao sa kumunoy... At ito ang maging kalmado at hindi na maglaban pa dahil lalo lang ako kakainin ng sarili kong pagpipilit.
Ang pagsulat ng aking mga naiisip at mga obserbasyon ay isang kinahiligang bagay ko na. Pero ngayon, tila ba isa itong ice cream sa ilalim ng araw na natutunaw sa bawat sinag na tumatama dito. May mga panahon na gusto ko magsulat ngunit ayaw ako tulungan ng mga salita at kahit mga ideya.
Para kaming mga magkakaibigan na nagkagalit-galit, at pati ibang mga nilalang sa aming paligid ay nadadamay na. Isa doon ay ang oras. Mga "oras" na ginusto ko gumawa ng isang magandang obra, ngunit walang lumamalabas. Minsan naman ay darating ang mga ideya at salita pero wala ako sa tamang lugar upang isulat ang mga ito. Nakakalungkot dahil nasa isang panahon ako na pinaka ayaw ko... At ito ang wala ako maisulat kahit GUSTO ko sa kadahilanan na hindi nagtutugma ang panahon, sitwasyon at emosyon ko.
Sadyang nakalulungkot dahil ang pakiramdam ay tila ba nilalamon ako ng isang kumunoy na aking kinahulugan na hindi ko sinsadya. Sa tingin ko lalo akong lulubog kung pipilitin ko lang ang gusto ko, kung ganito ang aking kalagayan gagawin ko ang dapat gawin ng isang tao sa kumunoy... At ito ang maging kalmado at hindi na maglaban pa dahil lalo lang ako kakainin ng sarili kong pagpipilit.
Friday, January 13, 2006
CHECK NIYO TO. QUIZILLA.COM
ito ung result nung akin
Title: What kind of wings would you have?
You have beautiful petal wings. You are in love or you just tend to have a good outlook on things. You love to go on long walks with your boyfriend or just have long talks with your friends.
Title: +++What is your true Element!? ( Detailed results)+++
Wind
Your calm and quiet. Of curse you don't do much harm. Your intelligant. Ya your wishes and dreams become your destiny ya. You have hope. Remember the power of your heart. When your worried talk please don't just stand there!
Your wind profile
Favourite foods: Curries, African foods, Garlic and pizza.
Favourite type of book: Romance and mysterys.
Musics: R&B, pop and dance beats.
Fav movie: Comedy and romance.
893 other people got this result!
This quiz has been taken 11040 times.
8% of people had this result.
Title: What Does You Birth Month Reveal About You?
December
Loyal and generous. Sexy. Patriotic. Active in games and interactions. Impatient and hasty. Ambitious. Influential in organizations. Fun to be with. Loves to socialize. Loves praises. Loves attention. Loves to be loved. Honest and trustworthy. Not pretending. Short tempered. Changing personality. Not egoistic. Take high pride in oneself. Hates restrictions. Loves to joke. Good sense of humor. Logical.
ito ung result nung akin
Title: What kind of wings would you have?
You have beautiful petal wings. You are in love or you just tend to have a good outlook on things. You love to go on long walks with your boyfriend or just have long talks with your friends.
Title: +++What is your true Element!? ( Detailed results)+++
Wind
Your calm and quiet. Of curse you don't do much harm. Your intelligant. Ya your wishes and dreams become your destiny ya. You have hope. Remember the power of your heart. When your worried talk please don't just stand there!
Your wind profile
Favourite foods: Curries, African foods, Garlic and pizza.
Favourite type of book: Romance and mysterys.
Musics: R&B, pop and dance beats.
Fav movie: Comedy and romance.
893 other people got this result!
This quiz has been taken 11040 times.
8% of people had this result.
Title: What Does You Birth Month Reveal About You?
December
Loyal and generous. Sexy. Patriotic. Active in games and interactions. Impatient and hasty. Ambitious. Influential in organizations. Fun to be with. Loves to socialize. Loves praises. Loves attention. Loves to be loved. Honest and trustworthy. Not pretending. Short tempered. Changing personality. Not egoistic. Take high pride in oneself. Hates restrictions. Loves to joke. Good sense of humor. Logical.
Sunday, January 01, 2006
Dalawang magkaibigan na muling nagkita:
Xander: Art! kamusta na? Pare happy new year...
Art: Happy new year.
Xander: bakit ka matamlay pare? Bagong taon ganyan ka. Dapat masaya mo sinasalubong ang bagong taon.
Art: Bakit pa?
Xander: Huh? Siyempre, 'di ba paniniwala na natin 'yun. Kapag naging malungkot ka sa bagong taon magiging malungkot ang buong taon mo.
Art: Eh kahit naman maging masaya ako ngayon magiging malungkot pa din ang buong taon ko.
Xander: Bakit mo naman nasabi 'yan?
Art: Alam mo habang nanonood ako ng magagandang paputok sa kalangitan, napaisip ako...
Xander: Tungkol saan?
Art: Napaisip lang ako. Bakit kahit anong saya natin pag bagong taon wala din say-say sa kalagitnaan nito.
Xander: Art... Hindi naman sa gaun. Nagiging masaya tayo kapag bagong taon dahil sa pag-asa natin na ang Kabuuan nito ay magiging masaya.
Art: Pero hindi naman lahat ng inaasahan natin ay maaaring mangyari. parang sa mga kapatid ko. Ilang taon na ang dumaan kampihan lang sila ng kampihan. ang tatanda na natin pero wala pa rin silang kinatandaan.
Xander: Kung ganyan ang tingin mo sa kanila eh 'di 'wag mo na lang silang intindihin
Art: Hindi mo maaalis sa akin yun dahil kahit papaano kaibigan ko din sila. Tuwing Pasko magpaplastikan at pag bagong taon magiging masaya umaaasang magbabago ang isa't-isa pero ano wala din.
Xander: Art...
Art: At ano ako sa kanila? Isang tagapanood lang sa pagkakampihan nila! Wala silang pinagkaiba sa mga pulitiko na kurakot! Kung sino ang may pera sila ang puwedeng masunbod at sila ang tama.
Xander: Art, kapatid mo pa din sila...
Art: Kaya nga napapaisip ako, ilang bagong taon pa ba ang dadaan, ilang magagandang paputok pa ba sa langit ang papanoorin ko bago sila maayos? Bago maayos ang pamilya namin. Kaunting taon na lang ang itatagal ng mom at dad namin pero hindi pa din sila magkaayos.
Xander: Art siguro ang masasabi ko lang sa'yo, sa bawat kalungkutan may kasiyahan. Hindi ka matututo ngumiti kung hindi mo natutunan ang pagluha. At isipin mo na hindi ka nag-iisa.
Art: Ewan ko pare.
Xander: Art...
Xander: Art! kamusta na? Pare happy new year...
Art: Happy new year.
Xander: bakit ka matamlay pare? Bagong taon ganyan ka. Dapat masaya mo sinasalubong ang bagong taon.
Art: Bakit pa?
Xander: Huh? Siyempre, 'di ba paniniwala na natin 'yun. Kapag naging malungkot ka sa bagong taon magiging malungkot ang buong taon mo.
Art: Eh kahit naman maging masaya ako ngayon magiging malungkot pa din ang buong taon ko.
Xander: Bakit mo naman nasabi 'yan?
Art: Alam mo habang nanonood ako ng magagandang paputok sa kalangitan, napaisip ako...
Xander: Tungkol saan?
Art: Napaisip lang ako. Bakit kahit anong saya natin pag bagong taon wala din say-say sa kalagitnaan nito.
Xander: Art... Hindi naman sa gaun. Nagiging masaya tayo kapag bagong taon dahil sa pag-asa natin na ang Kabuuan nito ay magiging masaya.
Art: Pero hindi naman lahat ng inaasahan natin ay maaaring mangyari. parang sa mga kapatid ko. Ilang taon na ang dumaan kampihan lang sila ng kampihan. ang tatanda na natin pero wala pa rin silang kinatandaan.
Xander: Kung ganyan ang tingin mo sa kanila eh 'di 'wag mo na lang silang intindihin
Art: Hindi mo maaalis sa akin yun dahil kahit papaano kaibigan ko din sila. Tuwing Pasko magpaplastikan at pag bagong taon magiging masaya umaaasang magbabago ang isa't-isa pero ano wala din.
Xander: Art...
Art: At ano ako sa kanila? Isang tagapanood lang sa pagkakampihan nila! Wala silang pinagkaiba sa mga pulitiko na kurakot! Kung sino ang may pera sila ang puwedeng masunbod at sila ang tama.
Xander: Art, kapatid mo pa din sila...
Art: Kaya nga napapaisip ako, ilang bagong taon pa ba ang dadaan, ilang magagandang paputok pa ba sa langit ang papanoorin ko bago sila maayos? Bago maayos ang pamilya namin. Kaunting taon na lang ang itatagal ng mom at dad namin pero hindi pa din sila magkaayos.
Xander: Art siguro ang masasabi ko lang sa'yo, sa bawat kalungkutan may kasiyahan. Hindi ka matututo ngumiti kung hindi mo natutunan ang pagluha. At isipin mo na hindi ka nag-iisa.
Art: Ewan ko pare.
Xander: Art...
Alam natin lahat na ang year 2005 ay isang political na taon. Punong-puno ng mga pagtatalo sa pulitika at sino ang mga naapektuhan? Sino pa eh di ang masa. Pero papaano kaya kung lahat sila ay magkakasabwat lamang at gumagawa ng isang malaking palabas lamang...
FVR: I think we should just let things happen and we will see what strategy to use. is are you alright with that?
Noli: Ah... magandang plano 'yan bayan, pero siguro pupuwede natin muna ayusin ang mga plan natin. gumawa tayo ng master plan. may plan A, plan B, plan C.
Davide: Sige pero walang iwanan sa ere ha. ano Erap?
Erap( sa celphone): Ok lang basta ilabas niyo muna ako dito sa tanay. tanungin niyo na din si Gloria... ibig ko sabihin si Pres. GMA
FVR: Sige kakausapin ko si Susan para diyan.
at nag ring ang telepono sa office ng presidente...
GMA: Yes, hello Garci.
FVR: Madame president hindi po ako si Garci, si Susan Rocess po ito.
GMA: I... am... sorry. bakit ka napatawag?
Susan R.: Hindi ko matatanggap ang sorry mo! Dahil you stole the presidency not only once but TWICE!!
GMA: ....
Susan: Pinatawag lang ako nila FVR para sabihin sa inyo na gagawa na daw ng master plan.
GMA: okay teka lang magbibihis lang ako at pupunta na diyan.
itutuloy...
FVR: I think we should just let things happen and we will see what strategy to use. is are you alright with that?
Noli: Ah... magandang plano 'yan bayan, pero siguro pupuwede natin muna ayusin ang mga plan natin. gumawa tayo ng master plan. may plan A, plan B, plan C.
Davide: Sige pero walang iwanan sa ere ha. ano Erap?
Erap( sa celphone): Ok lang basta ilabas niyo muna ako dito sa tanay. tanungin niyo na din si Gloria... ibig ko sabihin si Pres. GMA
FVR: Sige kakausapin ko si Susan para diyan.
at nag ring ang telepono sa office ng presidente...
GMA: Yes, hello Garci.
FVR: Madame president hindi po ako si Garci, si Susan Rocess po ito.
GMA: I... am... sorry. bakit ka napatawag?
Susan R.: Hindi ko matatanggap ang sorry mo! Dahil you stole the presidency not only once but TWICE!!
GMA: ....
Susan: Pinatawag lang ako nila FVR para sabihin sa inyo na gagawa na daw ng master plan.
GMA: okay teka lang magbibihis lang ako at pupunta na diyan.
itutuloy...
Subscribe to:
Posts (Atom)